Verdwalen in het groen – Parco Giardino Sigurtà

Vandaag besluit ik mijn innerlijke tuinelf wakker te schudden en een bezoek te brengen aan Parco Giardino Sigurtà, vlakbij Peschiera del Garda. Slechts een dikke acht kilometer scheiden mij van een botanisch paradijs, dus ik pak mijn zonnebril, trek mijn meest comfortabele wandelschoenen aan (die er ook een beetje hip uitzien, want je weet maar nooit wie je tegenkomt in een tuin) en vertrek met de fiets richting het groen.

Zodra ik het park binnenstap, gebeurt het: ik ben Alice in botanisch Wonderland. Alleen zonder pratende konijnen – al vermoed ik dat sommige hazen hier behoorlijk intelligent zijn, gezien hun keurig gemanicuurde gazons. Het park is enorm. Serieus. Ik krijg bijna het gevoel dat ik een GPS nodig heb, maar ik laat me leiden door mijn neus (en eerlijk, ook een beetje door een plattegrond).

Overal waar ik kijk zie ik bomen en bloemen. Waterlelies, roosjes en andere kleurrijke explosies die me doen twijfelen of ik niet per ongeluk in een Instagram-filter ben beland. Het beroemde “bloementapijt” is een waar festijn voor mijn ogen én mijn camera.

Het microklimaat rondom het Gardameer. zorgt ervoor dat de planten en bloemen in het Parco Giardino Sigurtà zo uitbundig bloeien en groeien. Hier groeien planten die in mijn achtertuin meteen de handdoek in de ring zouden gooien. De zon schijnt, het briesje is perfect, en de geur van bloemen hangt als een natuurlijke parfumwolk over het hele domein.

Langs het pad zie ik bomen waarvan ik denk: “Dit is dus hoe een boom met een personal trainer eruitziet.” Elke tak staat op zijn plek, elke struik lijkt gepermanent, en nergens een loshangend blaadje. Het lijkt wel alsof de natuur hier dagelijks een stylingteam over de vloer krijgt.

En dan, midden in dit groene sprookje, bots ik bijna tegen een stel ganzen. Ze lijken weinig onder de indruk van mijn aanwezigheid – waarschijnlijk hebben ze al honderden toeristen als ik voorbij zien komen met een ijsje in de ene hand en een fototoestel in de andere.

Ik geef ze een knikje van respect en wandel verder richting de romantische waterpartij, waar ik overweeg om mijn nieuwe carrière als landschapsschilder te starten (nadat ik leer wat beter te schilderen, natuurlijk).

Even terug in de tijd…

Met al het bloemenspektakel, vergeet ik bijna dat deze tuin ook een indrukwekkend verleden heeft. Parco Giardino Sigurtà is namelijk niet zomaar een park dat “opeens is gaan bloeien”. Nee, dit groene wonder krijgt al sinds 1407 liefde en aandacht. In die tijd was het nog een eenvoudig landgoed, eigendom van een Venetiaanse adellijke familie – want zelfs toen wisten ze al dat een mooie tuin indruk maakt op visite.

Maar de echte transformatie komt in 1941, wanneer de apotheker Dr. Giuseppe Carlo Sigurtà het terrein koopt. Geen grap: een apotheker. Terwijl anderen pillen maken, besluit hij de natuur haar gang te laten gaan – en hoe! Dankzij slim gebruik van irrigatiekanalen (de mens met groene vingers én een goed waterplan is onverslaanbaar) verandert hij het domein in een waar botanisch meesterwerk.

Alsof duizenden bloemen, waterpartijen en geheime paadjes nog niet genoeg zijn, kom ik op een open plek ineens iets tegen dat klinkt als een sterrenkundig experiment: de Horizontale Meridiaan. Klinkt ingewikkeld – en dat is het ook een beetje – maar het is eigenlijk een knap staaltje tuin- en tijdkunde.

Deze meridiaan is zo ontworpen dat hij 26.000 jaar lang (!) zijn nauwkeurigheid behoudt. Ja, je leest het goed. Terwijl ik nog niet weet wat ik volgende week eet, heeft iemand hier een zonnewijzer-achtig systeem gebouwd dat tot het jaar 28.025 nog klopt. Als dát geen toewijding is… Het idee dat ik nu op een grasveldje sta waar over duizenden jaren misschien nog steeds mensen naar de zon kijken om de tijd te meten, voelt op één of andere manier geruststellend. Of licht existentiële paniek-opwekkend, afhankelijk van de hoek waaronder je het bekijkt.

Na uren rondfietsen besef ik dat dit park geen gewone tuin is. Dit is een stukje natuur dat zichzelf serieus neemt, en tegelijkertijd ruimte laat voor een beetje verwondering, ontspanning en een paar verloren toeristen.

Ik verlaat het park met heel wat kilometers op de teller, een volle camera en een hoofd dat ineens dringend op zoek wil naar nieuwe planten voor in mijn bescheiden tuintje.

In Parco Giardino Sigurtà ontdek ik dat tijd vervaagt,

bloemen spreken en

zelfs een meridiaan weet hoe je indruk maakt –

hier bloeit de natuur,

én mijn humeur.

🌸🌷😄