Vandaag zijn we in Portugal. Wanneer ik aan Portugal denk, komen beelden van Lissabon, Porto en de Algarve in mij op. Maar ik besluit een minder bekende, maar minstens zo bijzondere plek te ontdekken: Aveiro. Een stad vol charme, doorkruist met synthetische grachten en kleurrijke boten. Ik neem je graag mee op mijn reis door deze bijzondere stad! 🚤✨
Aveiro, gelegen aan de westkust van Portugal, werd al bewoond in de Romeinse tijd. Oorspronkelijk had Aveiro een open verbinding met de Atlantische Oceaan, waardoor de stad floreerde dankzij de zoutwinning, visserij en handel. Het zout uit de regio werd niet alleen lokaal gebruikt, maar ook verhandeld naar andere delen van Portugal en Europa.
Maar in 1575 beukten enorm hoge golven in op de kustlijn van Aveiro. Het gevolg was catastrofaal: de natuurlijke zeearm die de stad verbond met de Atlantische Oceaan werd volledig afgesloten door zandbanken waardoor de Ria de Aveiro (lagune) ontstond.
Vanaf het moment dat ik aankom, voel ik de ontspannen sfeer en zie ik waarom, door sommigen, Aveiro het "Venetië van Portugal" wordt genoemd. De kanalen geven de stad een uniek karakter en aanzicht en zijn een leuke toevoeging aan het landschap. Maar niets kan tippen aan het echte Venetië.
Aveiro staat bekend om zijn kleurrijke gondels en prachtige kanalen. En waar water is, zijn natuurlijk ook bruggen. Tot de meest vrolijke bruggen van de stad hoort de Ponte dos Laços de Amizade. Deze liefdesbrug is versierd met kleurrijke lintjes. Dit initiatief, gestart door twee marketingstudenten van de Universiteit van Aveiro in 2014, is uitgegroeid tot een symbool van verbondenheid en vriendschap. Inmiddels vind je drie van deze bruggen op een rij, wat een vrolijk gezicht is.
Aveiro is op duizenden manieren te doorkruisen maar een tochtje met de moliceiros is het meest voor de hand liggende. De kanalen en de platbodems werden oorspronkelijk gebruikt om zeewier (moliço) te verzamelen en te vervoeren en om de Portugees geglazuurd keramisch tegeltjes (azulejo) te verschepen. De platbodems of moliceiros zijn traditioneel, slanke, langwerpige boten met een platte bodem zonder kiel en een hoge boeg, wat hen in staat stelt om door de ondiepe wateren van de lagune (Ria de Aveiro) te navigeren.
Tegenwoordig zijn de moliceiros niet langer de werkboten die ze ooit waren, maar zijn ze een belangrijk symbool geworden van Aveiro. De boten zijn nu versierd met levendige kleuren en met afbeeldingen van traditionele Portugese scènes of grappige, iconische beelden. In eerste instantie valt het niet op, maar sommige van de vrolijk beschilderde gondels zijn voorzien van erotische afbeeldingen. In plaats van zeewier vervoeren de moliceiros nu passagiers van over de hele wereld die een aangenaam tochtje willen maken door Aveiro. Ze bieden een prachtige manier om de stad vanuit een ander perspectief te ervaren, terwijl je langs de charmante grachten vaart en geniet van het uitzicht op de stad en haar beroemde Art Nouveau-architectuur.
Aveiro is niet alleen bekend om zijn grachten, maar ook aan land is Aveiro de moeite waard om te bezoeken met zijn prachtige Art Nouveau-architectuur. Terwijl we langs het water wandelen zien we gebouwen met sierlijke balkons, kleurrijke tegels en gedetailleerde gevels. De kleurrijk betegelde huisjes en de gezellige bedrijvigheid tekenen het straatbeeld.
Terwijl ik in dit fijne stadje rondslenter stuit ik om elke hoek weer op een ander schattig huisje. Mijn camera draait hier echt wel overuren.
Als het op de azulejos (typisch Portugese tegeltjes) aankomt, kom je hier aan je trekken. Omdat ik dit SUPER mooie tegeltjes vind, wil ik er uitgebreid onderzoek over doen en een aparte blog over schrijven.
Na een lekkere lunch langs de Canal Central, trekken we opnieuw de stad in. Deze keer lopen we door de oudere wijken aan de overkant van het water om nog meer authentieke gevels met tegels en ijzerwerk te bewonderen. Enkele belangrijke huizen hebben op de grond een metalen bordje met daarop hun (vroegere) functie.
Verder in de straat vind ik nog meer pareltjes van gebouwen. Een heel mooi art nouveau-gebouw in Aveiro is bijvoorbeeld het gebouw van de voormalige Agrarische Coöperatie, gebouwd in 1913 en ontworpen door Silva Rocha. Dit gebouw, bedekt met handgeschilderde tegels, laat perfect de vermenging van art nouveau met de Portugese azulejos-tegels zien.
Al toen architect Francisco Augusto da Silva Rocha in 1909 het huis voor zakenman Major Pessoa liet ontwerpen, waren de kranten unaniem in hun lof over het gebouw. Het is prachtig bewaard gebleven en tegenwoordig herbergt het, heel toepasselijk, het Museu de Arte Nova .
Als ik over het plein Praça do Marquês de Pombal loop, kan ik niet om Casa de Santa Zita heen. Dit imposante gebouw valt meteen op door zijn rijke decoratie van azulejos, de traditionele Portugese tegels. Ondanks dat ik nergens over deze bezienswaardigheid had gelezen, is het een echte eye-catcher in het straatbeeld van Aveiro.
Casa de Santa Zita, voorheen bekend als het Paleis van Visconde da Granja, was ooit eigendom van lokale adel. Het gebouw stamt uit het midden van de negentiende eeuw, een periode waarin veel grote panden en stadspaleizen in de stad werden opgericht. Wat natuurlijk meteen opvalt, zijn de tegelpanelen op de voorgevel uit 1908. Ze zijn gemaakt in de Fábrica da Fonte Nova, zoals de meeste azulejos in Aveiro. Je ziet acht blauwe tegelpanelen, omringd door randen met geometrische en bloemige effecten. De panelen op de tweede verdiepingen beelden seizoenen en mythologische scènes uit.
Portugezen kennen Aveiro bovendien ook in connectie met ‘Santa Joana Princesa’. Ondanks haar koninklijke afkomst weigerde deze prinses ieder huwelijksaanzoek, omdat zij een religieus leven wilde leiden. Dat lukte haar uiteindelijk na veel omwegen ook en dat deed ze in Aveiro. Ze is later zalig – maar (nog) niet heilig – verklaard en Portugese kinderen leren over haar op school.
Dit is een onvergetelijk dag in Aveiro. Ik kom hier zeker terug, ik zou me er wel een tijdje kunnen vermaken want Aveiro blijft me betoveren met zijn charmante straatjes en unieke sfeer. Ik raak niet uitgekeken op deze prachtige stad, maar het is tijd om mijn roadtrip in Portugal verder te zetten. Met een vleugje weemoed neem ik afscheid, maar zit al stilletjes te dromen van mijn terugkeer naar deze verborgen parel aan de Atlantische kust. En wie weet logeer ik dan in één van de prachtige hostels, waar ik me nu al op verheug.
Op naar een nieuw avontuur!
Yorumlar