De “Back Door Hike” – de mooiste toegang tot Petra

Een adembenemende dagtocht door de Jordaanse woestijn, van de verborgen rotswoningen van Little Petra tot het legendarische Klooster en de Schatkamer van Petra.

Tussen de rozerode rotsen van Jordanië ligt één van de mooiste wandelroutes ter wereld: het pad van Little Petra naar Petra. Geen auto’s, geen drukte — alleen zand, steen en stilte.

De Back Door Trail (ook wel “Petra via Little Petra” of “Monastery Trail”) is een alternatieve wandelroute naar Petra die via Little Petra en de bergen van de Wadi Araba naar binnen leidt. In plaats van door de bekende Siq (de hoofdentree), kom je achterin Petra binnen — direct bij het Klooster (Ad Deir).

Het is de manier waarop wij Petra “langs de achterdeur” binnenwandelen, letterlijk.

Deze dagtocht voert ons door een tijdloos landschap, van verborgen rotswoningen tot het hart van de oude Nabateeënstad.

Reis met ons mee en lees en beleef de natuurervaring van ons leven!

Little Petra (Siq al-Barid) betekent letterlijk “de koude kloof” en ligt op ongeveer 15

minuten rijden van Petra. Wij opteren om de tocht van Little Petra naar Petra te voet door de woestijn te maken. Little petra was ooit een voorstad van Petra, waarschijnlijk bedoeld om handelskaravanen op te vangen die de stad bezochten. De Nabateeërs bouwden hier woningen, opslagruimtes en tempeltjes direct in de rotsen, net als in Petra, maar op kleinere schaal.

De zon klimt net boven de rotsen uit als we Little Petra binnenstappen. Het is nog vroeg in de ochtend, de lucht is koel, de steen kleurt zacht roze in het eerste licht. We lopen door een smalle kloof — de muren glanzen in goud en oranje tinten. Het is stil, alleen het zachte geluid van voetstappen op zand.

Little Petra voelt als een verborgen wereld. De uitgehakte gevels, trappen en kamers verraden een verleden vol leven. Hier kwamen ooit handelskaravanen uit Arabië en de Middellandse Zee samen, op weg naar de grote stad Petra. De rotswoningen zijn een zeldzaam overblijfsel van de tijd dat de Nabateeërs hier woonden.

Tussen de rotsen ontdekken we kamers, trappen, nissen — sporen van een volk dat hier tweeduizend jaar geleden leefde. In één van de rotswoningen zien we vage maar kleurrijke muurschilderingen — druiven, bladeren, figuren. Een zeldzaam inkijkje in het dagelijks leven van de Nabateeërs. Dit is het beroemde ‘Painted House’: Een klein maar bijzonder plekje met muurschilderingen uit de 1e eeuw, dat zeldzaam bewaard gebleven is.

Little Petra, met haar kleine uitgehouwen façades en verborgen hoekjes, lijkt een stille voorbode van wat nog komt. De sfeer is intiem, haast geheimzinnig. Nadat we het kleine complex hebben verkend, trekken we onze rugzakken aan en zetten we koers – te voet door de woestijn, richting het grote Petra.

Achter ons verdwijnt de kloof, voor ons ligt een eindeloze leegte vol belofte. Al gauw komen we bij een bedoeïenvrouw die glimlacht en nodigt ons uit voor thee. We zitten in de schaduw van een doek, drinken zoete muntinfusie en kijken hoe de geiten tussen de rotsen klauteren. De geur van rook en kruiden mengt zich met het stof van de woestijn.

Dan gaat onze tocht verder. Er slingert een smal pad de woestijn in. Voor ons ligt een landschap dat leeg lijkt, maar vol kleur en leven is. De zandsteen verandert met het licht — roze in de ochtend, oranje en rood naarmate de zon hoger stijgt. Soms lijkt het alsof we door een schilderij lopen.

We volgen het pad over heuvels en door stille valleien. Af en toe komen we een herder tegen met zijn geiten, of een klein tentenkamp waar bedoeïenen thee zetten op een open vuur. De stilte is indrukwekkend. Alleen de wind en het ritme van onze stappen vullen de ruimte.

Terwijl we van de bergen afdalen richting de open vallei van Wadi Araba, verandert het landschap volledig. De grillige rotsen maken plaats voor zandvlakten die zich eindeloos lijken uit te strekken.

Wadi Araba is een uitgestrekte vallei die zich uitstrekt van het zuiden van de Dode Zee tot aan de Golf van Akaba, bij de stad Aqaba. Het vormt eigenlijk het zuidelijke deel van de Grote Riftvallei, die zich helemaal uitstrekt van Syrië tot in Oost-Afrika.

Het landschap is ruig en indrukwekkend: brede zandvlakten, grillige rotsformaties, en bergen die in de namiddagzon dieprood kleuren. Hier ervaar je de echte stilte van Jordanië — wijd, droog en bijna buitenaards mooi.

Overdag is het fel en zinderend heet, maar tegen de avond koelt de lucht af en kleurt de hemel in tinten van paars, goud en oranje. De wind waait vrij door de vallei en vult de lucht met stof en zand. En ‘s nachts is het er magisch stil — de sterrenhemel is zó helder dat de Melkweg met het blote oog zichtbaar is.

Wadi Araba is minder bekend dan Wadi Rum, maar minstens zo indrukwekkend in zijn eenvoud. Waar Wadi Rum ruig en filmisch is, is Wadi Araba uitgestrekt, leeg en meditatief — een landschap dat je klein maakt.

Langs de randen van Wadi Araba wonen nog steeds bedoeïenenfamilies, vaak in eenvoudige tenten of kleine dorpen. Ze leven van geiten, kamelen en kleinschalige landbouw, en staan bekend om hun gastvrijheid. Als je hier reist, is de kans groot dat iemand je uitnodigt voor thee of een kort gesprek — zelfs midden in de leegte.

In de oudheid was Wadi Araba onderdeel van belangrijke handelsroutes tussen Arabië, Egypte en de Levant. De Nabateeërs gebruikten deze vallei voor karavanen die Petra met de Rode Zee verbonden. Vandaag vormt het gebied de natuurlijke grens tussen Jordanië en Israël, met enkele grensposten maar verder nauwelijks bebouwing.

We zijn ondertussen al meer dan 3 uur onderweg door één van de meest ongerepte stukken Jordanië. Gelukkig kunnen we zo nu en dan eens stoppen bij uitzichtpunten, kleine bedoeïenendorpen, of het Wadi Araba Visitor Center.

In de verte, bijna onzichtbaar in de warme waas, ligt de grens met Palestina. Even lopen we er niet ver vandaan — een dunne lijn op de kaart, maar in dit stille landschap voelt ze bijna onwerkelijk.

Hier en daar wappert een Palestijnse vlag op een heuvel of bij een bedoeïenentent. De kleuren steken fel af tegen het zand en de lucht: rood, zwart, wit en groen, levendig in de leegte. Het herinnert ons eraan hoe verweven grenzen en verhalen hier zijn — eeuwenoude paden die mensen en culturen verbinden, ondanks de lijnen die ertussen zijn getrokken.

We lopen verder, de wind in ons gezicht, en voelen hoe klein we zijn in dit immense landschap waar tijd en politiek even vervagen.

De dag vordert en de kilometers kruipen in onze benen. Wat eerst begon als een avontuurlijke wandeling, verandert langzaam in een ware klimtocht. Het is gemakkelijk te onderschatten hoeveel trappen in de rotsen zijn uitgehouwen — treden die zich eindeloos lijken voort te zetten, elk bedekt met een laag fijn, rood stof.

We hijgen, slikken stofwolken weg en zetten toch weer een stap hoger, gedreven door nieuwsgierigheid en verwachting. En dan, na al dat zwoegen en na een steile trap met zo’n 800 treden, opent het pad zich plots. Voor ons, in volle glorie en badend in het warme licht van de namiddagzon, verschijnt het Klooster van Ad-Dayr. Een moment van stilte volgt. Alle vermoeidheid valt van ons af: dit uitzicht is elke stap waard geweest.

Ad-Dayr (Arabisch: الدير) betekent letterlijk “het Klooster” is één van de meest indrukwekkende en beroemde monumenten in de oude stad Petra in Jordanië.

Het werd gebouwd rond de 1e eeuw v.Chr., tijdens het Nabateese koninkrijk ter ere van koning Obodas I, die na zijn dood werd vergoddelijkt. Waarschijnlijk een tempel of ceremoniële tombe, niet echt een klooster — de naam "klooster" komt uit latere christelijke tijden toen er kruisen op de muren werden gekerfd.

De façade is ongeveer 50 meter breed en 45 meter hoog — zelfs groter dan de beroemde Schatkamer (Al-Khazneh). Het werd recht uit de zandstenen rotswand gehouwen, zoals de meeste monumenten in Petra. De stijl combineert Hellenistische (Griekse) en Oosterse invloeden — typisch voor de Nabateeërs, die een handelsvolk waren met contacten over de hele oudheidwereld. Eénmaal binnen zien we een grote, eenvoudige kamer, waarschijnlijk gebruikt voor religieuze bijeenkomsten of rituelen. Tegenwoordig is het een van de hoogtepunten van Petra en staat het op de UNESCO Werelderfgoedlijst (sinds 1985).

Leuke weetjes

• De grote urn op de top van de façade is gesloten, in tegenstelling tot de Schatkamer — dat symboliseert mogelijk voltooiing of eeuwigheid.

• Door zijn hoogte en afgelegen ligging is het minder druk dan de Schatkamer, maar veel reizigers vinden het imposanter.

  
  
  
  

Aan het einde van de dag, met stof op onze schoenen en zon op ons gezicht, voelt Petra niet als een toeristische bestemming, maar als een beloning. Een reis door stilte, steen en tijd — begonnen in het rustige Little Petra en geëindigd in een wonder van de wereld. Achteraf gezien hadden we die tocht door de woestijn bij Petra beter met de ezel kunnen doen — al was het maar zodat er tenminste één van ons twee nog fris over de finish kwam :-)

🧭 Praktische tips voor de wandeling van Little Petra naar Petra

• Afstand: ongeveer 8 à 10 kilometer, afhankelijk van de route.

• Duur: reken op 3,5 tot 5 uur wandelen, met tijd voor pauzes en foto’s.

• Startpunt: de ingang van Siq al-Barid (Little Petra), bereikbaar per taxi of shuttle vanuit Wadi Musa of het bezoekerscentrum van Petra.

• Eindpunt: het Klooster (Ad Deir) in Petra, vanwaar je via de trap naar beneden de hoofdvallei in loopt.

• Toegang: je hebt een geldig toegangsticket voor Petra nodig, ook als je via Little Petra binnenkomt.

• Beste tijd: vertrek vroeg in de ochtend (rond zonsopgang) om de hitte te vermijden en het mooiste licht mee te pikken.

• Wat mee te nemen: voldoende water (minimaal 2 liter per persoon), snacks, zonnebescherming, stevige wandelschoenen en eventueel wandelstokken.

• Hoogteverschil: ±400 meter stijgen, vooral aan het begin.

• Moeilijkheidsgraad: matig — goed te doen voor wie gewend is aan bergachtig terrein en hitte.

• Begeleiding: de route is duidelijk aangegeven, maar een lokale gids of bedoeïenbegeleider voegt veel toe — ze kennen de paden, de geschiedenis én de verhalen van de woestijn.

  
  

🌄 Wat je onderweg ziet

• Little Petra: een stille, mysterieuze voorpost van de Nabateeërs met uitgehakte gevels en oude muurschilderingen.

• Woestijnvlaktes van Wadi Araba: eindeloze zandkleurige heuvels, doorkruist door geitenpaden en bedoeïenententen.

• Uitzichten over de Riftvallei: op sommige punten kun je zelfs de grensvallei met Palestina zien liggen — de horizon vervaagt in een blauwige waas.

• De afdaling naar het Klooster (Ad Deir): na uren door open landschap te hebben gelopen, verschijnt plots de imposante façade van het Klooster — één van de meest spectaculaire aankomsten in Petra.

  
  

🧭 Waarom deze route zo geliefd is

• Rust: je vermijdt de drukte van de hoofdentree. Vaak zie je urenlang niemand.

• Authentieke ervaring: het voelt alsof je Petra ontdekt, niet bezoekt.

• Fotogeniek: het licht, de kleuren van de rotsen, de stilte — perfect voor fotografie.

• Symbolisch: je nadert Petra zoals karavanen dat ooit deden — vanuit de woestijn, te voet.

  
  

“We volgen het pad van de back door hike, een eeuwenoude route die ons door stille valleien en over rotsachtige heuvels leidt. Achter elke bocht verandert het landschap van kleur, tot plots, na uren wandelen, de rotswanden opensplijten en het Klooster van Petra voor ons opdoemt — majestueus, alsof het uit de berg zelf geboren wordt.”

We zijn moe, stoffig en bezweet, maar ook vol verwondering. Wat een dag. Wat een land. Wat een reis.

Sommige wegen zijn zwaar,

maar brengen ons precies

waar we moeten zijn —

tussen steen, zon en vriendschap.