🧸 Een bank. Een beer. En ik.

Zodra ik voet zet in Edinburgh, voel ik het al: dit is een stad met stijl. Niet de ‘alles-glimt-en-het-ruikt-naar-parfum’ stijl, maar die fijne mix van oude stenen, doedelzakgeluiden in de verte, en een lucht die elk moment kan besluiten om je te douchen. En ik ben er dol op. Lees je mee over mijn speciale ontmoeting in Edinburgh.

Ik dwaal door de steegjes van de Old Town, klim naar Arthur’s Seat en laat me meevoeren langs pubs, kerken, doorkijkjes, en de geur van shortbread. Het leven is goed – en dan wordt het nóg beter.

In een rustig parkje net buiten de drukte van de Royal Mile zie ik een bankje. Niet zomaar een bankje. Er zit iemand op. En die iemand… is Beertje Paddington.

Ik kijk nog eens. Hij zit daar echt. Een bronzen versie van de beroemdste beer met een koffertje, regenjas aan, hoed op z’n hoofd, rustig een marmeladesandwich op aan het peuzelen. En ja hoor, het is die Paddington – rechtstreeks uit Peru, via Londen, nu blijkbaar op vakantie in Schotland.

In deze theatrale stad vol kastelen en geschiedenis ontmoet ik een beer. Op een bank. Ik ga naast hem zitten. Niet elke dag krijg je de kans om met een literaire legende te chillen. Een vrouw die passeert glimlacht en zegt: “He always listens, doesn’t he?” Ik knik serieus. “En hij oordeelt nooit.” We lachen. Paddington blijft stil en beleefd zoals altijd.

Hij zit daar gewoon. Beertje Paddington. Met zijn bekende regenjas en hoed. In brons, dat wel, maar levendig genoeg om me even te laten twijfelen of hij straks opstaat en vraagt of ik nog een marmeladesandwich lust.

Voor de paar mensen op aarde die hem niet kennen : Paddington komt oorspronkelijk uit Peru, en is bedacht door de Britse schrijver Michael Bond. In 1958 verschijnt hij voor het eerst in het kinderboek "A Bear Called Paddington". Daar wordt hij gevonden op station Paddington in Londen – met een label om zijn nek: “Please look after this bear. Thank you.” Zijn beleefdheid, liefde voor marmelade, en zijn soms rampzalige nieuwsgierigheid maken hem wereldberoemd.

Paddington is meer dan zomaar een kinderboekfiguur. Hij staat symbool voor vriendelijkheid, verwondering en het vinden van je plek in een nieuwe wereld. Niet zo gek dus, dat hij ook een plekje heeft veroverd op een bankje in Edinburgh.

Terwijl ik daar op het bankje zit, naast de bronzen versie van die wereldberoemde beer, moet ik onwillekeurig glimlachen. Niet alleen omdat hij er zo vriendelijk uitziet – hoed een beetje scheef, koffertje stevig vast – maar ook omdat ik me ineens iets herinner.

In 2022 had Paddington namelijk een wel héél bijzondere theetijd: hij zat aan tafel met niemand minder dan Queen Elizabeth II, toen 96 jaar oud. Tijdens een hartverwarmend filmpje ter ere van haar platina jubileum zagen miljoenen mensen hoe de Queen haar eigen marmeladesandwich uit haar handtas haalde, terwijl Paddington beleefd knikte – eindelijk iemand die zijn smaak begreep. Ze tikten samen met hun lepeltjes op hun theekopjes, in perfecte timing met het live orkest. Pure magie.

En nu? Nu zit hij hier, met míj. Oké, het is een bronzen versie en de thee ontbreekt, maar ik voel me toch een beetje koninklijk. Als het goed genoeg is voor de Queen, dan is het een enorme eer dat hij zijn boterham vandaag met mij deelt. Geen kroon, geen lakeien – alleen ik, Paddington, en een denkbeeldige marmeladesandwich in het park van Edinburgh.

Na deze onverwachte knuffelbeerpauze wandel ik verder. Edinburgh Castle torent trots boven de stad uit, de cafés serveren haggis alsof het comfort food is (en ja, ik probeer het – met voorzichtig enthousiasme), en overal hoor ik verhalen. Over koningen, spoken, uitvinders, schrijvers. Het voelt alsof elke steen hier een geheim bewaart.

Maar toch blijft dat ene moment met Paddington me bij. Niet omdat het groot of spectaculair is, maar juist omdat het zo onverwacht is. Een kleine ontmoeting op een bankje, in een stad vol geschiedenis en magie.

Soms zijn het niet de kastelen,

maar de beren op een bankje

die een stad onvergetelijk maken.