Een sprookjesdag in Dunrobin Castle

Als je ooit hebt gedroomd van een dag als prins of prinses – zonder dat je daarbij verplicht wordt een korset aan te trekken of op een paard te kruipen – dan moet je zeker even blijven hangen bij mijn blog. Ik neem je mee naar Dunrobin Castle in Schotland, een plek waar je spontaan zin krijgt om je te laten aanspreken met “Your Majesty”. Kom binnen, leun achterover, en bereid je voor op een rondje kasteelgluurderij.

Dunrobin Castle is één van de oudste en grootste kastelen in de Schotse Hooglanden. Het staat daar al sinds de 13e eeuw, alsof het nooit een dag ouder wordt – al is het natuurlijk stiekem flink verbouwd door de eeuwen heen. Ooit was het de thuisbasis van de machtige graven en hertogen van Sutherland. Kortom: geen plek waar je vroeger zomaar binnenwandelde met een pakje shortbread. Gelukkig sta ik vandaag niet voor een strenge hertog, maar gewoon voor een vriendelijke kassajuffrouw die mij een ticket overhandigt.

Bij binnenkomst word ik meteen overdonderd door de inkomhal. Hoog, groots, en met een trap die je spontaan doet twijfelen of je hem elegant moet betreden zoals in een kostuumdrama – of gewoon met beide voeten stevig op de grond. Het voelt alsof de muren fluisteren: “Welkom in een wereld waar de tijd even stilstaat.”

En dan begint de tocht: kamer na kamer, allemaal prachtig aangekleed. Alsof de bewoners zo terug binnen kunnen stappen om de haard aan te steken of een glas whisky te schenken. In elke ruimte zie ik details die een stukje van het kasteelleven uit vroegere tijden laten zien. En eerlijk, ik voel me bijna medebewoner – maar dan zonder bedienden die mijn thee komen brengen.

De bibliotheek is een parel. Ik ben meteen onder de indruk van de hoge houten kasten en de geur van eeuwenoude boeken. In mijn eigen stad, Sint-Truiden, pronkt het seminarie met een prachtige bibliotheek, maar deze in Dunrobin mag er ook zeker wezen. Ik zou hier uren kunnen verdwalen tussen de boeken, al moet ik mezelf eraan herinneren dat ik geen lidkaart heb.

In de eetzaal valt mijn mond bijna open. Daar staat een lange tafel, tot in de puntjes gedekt alsof er ieder moment een feestmaal kan beginnen. Het zilveren bestek blinkt me tegemoet en de kristallen glazen lijken te fluisteren dat ze klaar zijn voor een royale toost. Ik zie het helemaal voor me: een diner met meerdere gangen, obers die fluisterstil rondlopen, en ik die probeer om niet in de war te raken van al dat bestek – welk vorkje ook alweer voor de vis? Eén ding is zeker: wie hier ooit aan tafel mocht aanschuiven, kreeg niet alleen eten, maar een complete ervaring.

Wat mijn hart écht doet smelten, zijn de baby- en kinderkamers. Alles is tot in de puntjes ingericht: wiegjes, meubels en vooral die verzameling kinderwagens. Ik blijf er iets langer bij stilstaan dan gepland, want binnen enkele maanden word ik voor het eerst oma. En plots zie ik die oude wiegjes niet alleen als museumstukken, maar als herinneringen in wording.

En dan is er nog de kledingcollectie… wauw! Mijn ogen vallen meteen op de majestueuze koningsmantels, rijkelijk afgewerkt met hermelijn. Je voelt gewoon de statigheid die eraan kleeft – letterlijk. Als ik er eentje zou mogen passen, zou ik waarschijnlijk meteen een paar bedienden roepen om de sleep te dragen (want geloof me, dat krijg je niet in je eentje geregeld). Het is bijna onmogelijk om ernaar te kijken zonder je even een koning of koningin te wanen. Alleen al het idee dat zulke mantels écht gedragen zijn, maakt de geschiedenis tastbaar.

Als ik later het terras op stap, word ik stil. Voor me ligt de zee, glinsterend in de Schotse zon (ja, ook hier kan de zon schijnen!). Het uitzicht is zo betoverend dat ik me bijna afvraag of ik niet beter mijn koffers had gepakt om hier te blijven.

Wist-je-datje: Dunrobin Castle heeft meer dan 180 kamers. Dat is dus meer dan genoeg plek om te verdwalen – en geloof me, ik test het bijna uit.

Ik sluit mijn bezoek af met een brede glimlach en een gedachte die ik met je wil delen: “Een kasteelbezoek is als een zak chips openen – je denkt dat je maar één kamer bekijkt, en voor je het weet, ben je ze allemaal door.”