Freetown Christiania

De hygge, de designwinkels, de vele fietsen en natuurlijk het smørrebrød zijn de redenen waarom je naar Denemarken wil gaan. Maar niets – echt niets – had me kunnen voorbereiden op mijn bezoek aan Freetown Christiania. Een plek die niet alleen anders lijkt, maar daadwerkelijk is.

Hoewel het misschien lijkt op een eigenzinnige hippiecommune, is Freetown Christiania eigenlijk een zelfverklaarde micronatie binnen Denemarken die volgens haar eigen regels opereert. Waar de muren vol graffiti staan, de geur van wiet net zo alomtegenwoordig is als het geluid van gitaarmuziek en waar je plots denkt: “Ben ik net door een tijdportaal uit de jaren zeventig gelopen?”

Het is in feite een oude gracht die dateert uit de jaren 1600, toen het oorspronkelijk werd gebouwd als onderdeel van een verdedigingsfort voor een stad genaamd Christianshavn, die destijds gescheiden was van Kopenhagen. Het bleef een militaire basis, plaatselijk bekend als Bådsmandsstræde, tot ver in de 20e eeuw. In 1971 waren de militaire basis en de kazerne die hier stonden zo goed als verlaten, en daar begint het verhaal.

Het verhaal van een groep mensen, onder leiding van een man genaamd Jacob Ludvigsen, een gat in het hek hakten en zich hier begonnen te vestigen, en het tot een nieuwe staat ''De Verboden Stad van het Leger' uitriepen.

Vanaf dat moment werd Freetown Christiania in feite het wilde westen van Kopenhagen, en waarschijnlijk heel Scandinavië. Het stond bekend als een hotspot voor drugshandel en drugsgebruik, wat - naar het schijnt - nogal controversieel was binnen de gemeenschap van mensen die deze plek daadwerkelijk hun thuis noemden.

Dus... ik weet zeker dat je dezelfde vraag als mij stelt :

HOE en/of WAAROM staat de Deense regering dit toe?

Ondermijnt dit niet volledig hun soevereiniteit dat een stelletje fucking hippies in feite de onafhankelijkheid hebben uitgeroepen in de achtertuin van de federale overheid?

Nou, hun eerste reactie was kennelijk om de hele zaak te negeren.

Maar, ongelooflijk genoeg, verklaarde het Deense parlement in 1989 officieel dat wat er in Freetown Christiania gebeurde, WETTELIJK was! Ze gaven het de officiële tijdelijke status van "sociaal experiment" 😂 wat dat ook mag betekenen!

Bij aankomst voel je meteen dat hier andere regels gelden. Letterlijk. Christiania opereert volgens haar eigen wetten, los van de Deense staat (of althans, dat proberen ze zo goed mogelijk vol te houden). De bewoners noemen zichzelf geen Denen, maar “Christianieten”. En met hun eigen vlag – drie gele stippen op een rood vlak – maken ze subtiel maar duidelijk: wij doen het anders.

Mijn dochter, Evelien en ik slenteren over de zandpaden, langs kleurrijke huizen die eruitzien alsof Pippi Langkous en Bob Ross samen een wooncoöperatie zijn begonnen. Kunst is overal. In de vorm van muurschilderingen, beelden, oude fietsen omgetoverd tot bloemenrekken – zelfs de wc's hebben meer karakter dan sommige Deense hotels.

Ondanks de reputatie van drugs en geweld, is Freetown Christiania, eigenlijk een beetje een toeristische attractie! Echter is er een vrij strikt gehandhaafd "geen camera's"-beleid in Christiania... of dat dacht ik tenminste. Ik verwachtte dat ik zonder veel foto's zou thuis komen. Natuurlijk had ik mijn camera meegenomen, voor de zekerheid… maar ik had niet verwacht dat ik hem veel zou kunnen gebruiken.

Natuurlijk kunnen we het niet laten om even over Pusher Street te lopen – de beruchte straat waar softdrugs openlijk worden verkocht, zij het met een air van “foto’s maken = levensmoe zijn”. Want hier is het helemaal niet toegelaten om foto's te maken.

Het is een fascinerend spanningsveld: anarchie met een vleugje structuur. Hier lopen dreadlocks en design sneakers broederlijk naast elkaar. Een stel kinderen speelde voetbal in de modder terwijl een straatmuzikant in zijn eentje een concert geeft.

Wat me het meest raakte, was het gevoel van gemeenschap. Christiania is misschien eigenzinnig, rebels en op het eerste gezicht wat chaotisch, maar het is ook een plek waar mensen echt samenleven – op hun eigen voorwaarden. Zonder hekken (oké, een paar kunstzinnige poortjes), zonder uniformiteit, maar met een duidelijk gevoel van “wij tegen de rest van de wereld”.

Na een middag tussen de “christianen” voelde ik me even minder toerist, en meer wereldburger. Of op z’n minst: een nieuwsgierige passant in een dorp waar de klok anders tikt. Het enige wat ik je kan vertellen is dat mijn wandeling door Freetown Christiania VEEL veiliger voelde dan ik had gedacht.

Ons bezoek aan Christiania kunnen we nu van onze checklist afvinken.

Het is een ervaring.

Een beetje vreemd,

een beetje mooi,

en gegarandeerd onvergetelijk.