Holy Island Lindisfarne
- Thijs Marleen
- 8 jul
- 3 minuten om te lezen
Soms moet je een eiland niet gewoon bezoeken, maar timing, zenuwen en een beetje lef combineren om er te komen. Holy Island – ook wel Lindisfarne – ligt niet zomaar in zee, maar verbonden aan het vasteland door een weg die twee keer per dag verdwijnt onder het tij. Juist ja, onder water. En wij? Wij komen net op het juiste moment aan.
Holy Island, ook bekend als Lindisfarne, is een getijdeneiland aan de noordoostkust van Engeland, in Northumberland, halverwege Newcastle en Edinburgh vlak bij de grens met Schotland. Het eiland is slechts ongeveer 5 km² groot en is omringd door slikken, zandbanken en duingebieden van de Noordzee. Door de getijdenwerking wordt het tweemaal per dag tijdelijk van het vasteland afgesneden. De oversteek via een smalle weg is alleen veilig tijdens laag tij, wat bezoekers een gevoel van afzondering en mystiek geeft. Deze unieke ligging maakt Holy Island zowel geografisch als historisch bijzonder.
Voordat we aan deze tocht beginnen heb ik natuurlijk de getijdentabellen gecheckt want we houden niet zo van een nachtje op een nat wegdek.
Bekijk deze video: Wat u moet weten: De Causeway van Holy Island oversteken
Leer hoe de getijden werken, hoe hoog het tij kan worden, typische scenario's waarin bestuurders in de problemen komen en aanvullende belangrijke tips over hoe u de Causeway veilig kunt oversteken.
Het is iets voor zessen ’s avonds als we de beruchte verhoogde weg oprijden. De zee trekt zich net terug en de route naar het eiland ligt als een nat, glinsterend lint voor ons. Spannend? Zeker. Links en rechts stroomt het water nog langzaam weg. Eén verkeerd moment en je zit vast, letterlijk en figuurlijk. Maar het lukt – we rijden met bonkend hart over de smalle strook asfalt, alsof we in een race tegen Poseidon zelf zitten.
Holy Island, here we come.
Op het eiland daalt meteen de rust neer. Er zijn iets meer dan 160 vaste bewoners, bijna allemaal woonachtig in het enige dorp, dat zich knus nestelt op de zuidwestelijke rand van de 'kop' van de kikkervis-vorm van het eiland. Hier voel je hoe klein en tegelijk groot een plek kan zijn. Er is een pub, een paar galeries, een winkeltje, en natuurlijk: een indrukwekkende lading geschiedenis.
We bezoeken de Lindisfarne Priory, waar in de 7e eeuw het christendom voet aan wal zette in Noord-Engeland. De ruïnes zijn sfeervol en de verhalen oud maar levendig – van heilige monniken tot plunderende Vikingen. Even verderop staat het Lindisfarne Castle, als een wachter bovenop de rotsen. Klein, stoer, en met uitzicht over zee dat je even stil maakt.
En dan is er nog iets wat opvalt: een witte, piramidevormige toren op het noordoostpunt van het eiland. Emmanuel Head, gebouwd begin 19e eeuw, is een van de eerste zogenaamde dagmarkeringen in Groot-Brittannië – een soort vuurtoren zonder licht. 10,7 meter hoog, witgeschilderd en zichtbaar van ver, diende het als navigatiehulpmiddel voor schepen. De bijnaam? “De Witte Piramide”. Een onverwacht bizar bouwwerk in een verder groen en rotsachtig landschap.
We houden de klok in de gaten, want het tij wacht op niemand. Het wordt een klein beetje een race tegen het tij. Zodra het water weer opkomt, is de weg naar het vasteland weg – voor uren. En ja hoor: het water kruipt alweer op, sluipend als een dief. We keren terug naar de verhoogde weg en rijden nét op tijd het eiland weer af. In de achteruitkijkspiegel zien we het water het asfalt weer opslokken. 🌊
Holy Island is geen plek waar je zomaar naartoe rijdt – het is een plek waar je mee moet samenwerken. Met de zee, de tijd en een beetje geluk. Maar als je er eenmaal bent, voel je waarom de stilte daar ooit als heilig werd beschouwd.
Holy Island
is zo’n plek waar je even helemaal weg bent —
letterlijk als het tij opkomt.
Mag ik volgende keer mee???👍👍😘