Stilte aan de kust van Normandië

Op een plek waar de zee zachtjes tegen het strand rolt, ligt een begraafplaats die meer zegt dan duizend woorden. Hier, boven Omaha Beach, wandelen wij langs eindeloze rijen witte kruisen. Een plaats die stil maakt, die ontroert, en die ons herinnert aan de prijs van vrijheid.

Uitkijkend over het strand van Omaha Beach ligt het indrukwekkende American Cemetery van Colleville-sur-Mer. Op 70 hectare strekken zich eindeloze rijen witte kruisen uit, kaarsrecht over het groene gazon. In totaal 9.387 gedenktekens, gehouwen uit Italiaans Carrara-marmer, herinneren aan de jonge mannen die hier hun leven gaven voor onze vrijheid.

Het kerkhof is één van de grootste Amerikaanse begraafplaatsen buiten de Verenigde Staten en wereldwijd bekend geworden door de film Saving Private Ryan. In een aangrijpende scène bezoekt veteraan Ryan de graven van Kapitein Miller en zijn kameraden – mannen die hun leven waagden om hem terug naar huis te brengen, nadat zijn drie broers gesneuveld waren.

Wij wandelen zwijgend tussen de rijen door. De stilte wordt alleen doorbroken door het zachte ruisen van de wind en het klapperen van de vlaggen. Twee hoge masten dragen de Stars and Stripes, met bovenop een gouden adelaar die glanst in de middagzon. Even later weerklinken de plechtige tonen van The Last Post, gespeeld op een trompet. De klanken snijden door de stilte en zorgen voor een moment dat kippenvel geeft.

Het is een plaats die diep raakt. Hier, aan de Normandische kust, wordt vrijheid tastbaar. Terwijl we terugkijken naar de duizenden kruisen die in perfecte lijnen verdwijnen aan de horizon, beseffen we: deze plek herinnert ons eraan dat vrede nooit vanzelfsprekend is.

Omaha Beach, 06.30 uur, 6 juni 1944. Normandië schrijft geschiedenis. Hier wordt de grootste veldslag aller tijden uitgevochten. Vanuit zee nadert de invasievloot. In landingsvaartuigen worden de eerste soldaten naar de kust gestuurd. Geen vlakke kust, geen zachte glooiing van zand, maar een steil oplopende, begroeide duinwand met bunkers en loopgraven. Het is hier dat de geallieerden de zwaarste verliezen lijden, en het strand voor altijd een symbool van moed en opoffering wordt.

Omaha Beach 13.00uur, 6 juni 2020. Vanaf de rand van het kerkhof kijken we naar de zee. Een beladen plek, niet meteen eentje waarbij je denkt aan een gezellige picknick. Toch is dat juist wat wij hier gedaan hebben. Met uitzicht op de eindeloze zee smaakt een Frans stokbrood met kaas en wijn bijzonder intens. Een mooier decor voor een eenvoudige picknick bestaat eigenlijk niet.

Naast Omaha Beach liggen er nog vier andere invasiestranden: Sword Beach, Juno Beach, Gold Beach en Utah Beach. Namen die eenvoudig klinken, maar een onmetelijke lading dragen. Hier zetten duizenden jonge mannen voet aan wal, vaak recht het vuur in. Vandaag de dag ogen de stranden vredig en uitgestrekt, maar wie zich verdiept in de gebeurtenissen voelt de emotie in elke korrel zand. Het zijn indrukwekkende plekken die je stil maken – een must voor iedereen die de geschiedenis van D-Day en de offers voor onze vrijheid écht wil begrijpen.

Een bezoek aan deze plek laat je niet onberoerd –

het is een ervaring

die je minstens één keer in je leven

moet meemaken.