Rijden door Jordanië: het echte leven in Amman en daarbuiten

Ontdek het dagelijkse leven in Jordanië: chaotisch verkeer, kleurrijke vrachtwagens, kamelen op de weg en drie dames die het stuur stevig vasthouden.

Wie aan Jordanië denkt, ziet vaak meteen de roze rotsen van Petra of de uitgestrekte stilte van de Wadi Rum-woestijn voor zich. Maar achter die wereldberoemde beelden schuilt een ander, levendiger Jordanië – het Jordanië van drukke straten, geurige markten, kleurrijke vrachtwagens en warme mensen. In deze blog neem ik je mee op reis door dat dagelijkse leven. Ik rijd zelf door de chaotische straten van Amman, ontdek de charme achter het ogenschijnlijke verkeersgekkenhuis, en laat je meekijken in een wereld waar zelfs een simpele rit een klein avontuur wordt.

Zodra ik wakker word in Amman, hoor ik het leven al buiten op gang komen. Auto’s toeteren alsof ze met elkaar praten, brommers zigzaggen tussen het verkeer door, en overal klinkt geroezemoes van mensen die hun dag beginnen. Jordanië bruist – niet alleen van geschiedenis en cultuur, maar ook van het gewone, alledaagse leven dat zich met een charmante chaos ontvouwt.

Ik stap de straat op en word meteen meegenomen in een stroom van geluid en beweging. Het verkeer lijkt op het eerste gezicht een complete warboel. Regels? Die lijken hier meer suggesties dan verplichtingen. Toch gaat het verrassend goed. Auto’s schieten rakelings langs elkaar, bestuurders communiceren met korte toeters, handgebaren en een zekere nonchalance.

Vandaag rijd ik zelf door de stad, en dat is een avontuur op zich. De eerste paar minuten houd ik mijn adem in bij elke kruising. Auto’s duiken van alle kanten op, en ik probeer me aan te passen aan het ritme van de stad – een ritme dat niet in regels, maar in intuïtie lijkt te bestaan. Langzaam begin ik het te begrijpen: je kijkt niet alleen naar de weg, maar leest de intenties van de andere bestuurders. En gek genoeg werkt dat.

De verkeersborden zijn een verhaal op zich. Veel ervan staan in het Arabisch, met krullerige letters die ik niet kan ontcijferen. Soms staat er een Engelse vertaling bij, maar niet altijd. Ik probeer te raden waar ik heen moet – een avontuur binnen het avontuur. Navigeren door de straten van Amman voelt als een puzzel zonder handleiding, maar dat maakt het ook spannend.

Tussen al die drukte door vallen me de vrachtwagens op. Ze zijn geen gewone vrachtwagens, maar rijdende kunstwerken. Felgekleurde patronen, slingers, stickers en soms zelfs kleine belletjes sieren de cabines. Sommige hebben prachtig beschilderde panelen met bloemen, landschappen of Arabische kalligrafie. Elke vrachtwagen lijkt een persoonlijkheid te hebben – trots, uitbundig, en met een vleugje humor.

Terwijl ik verder rijd, ruik ik versgebakken brood bij de bakker op de hoek. Een jongen brengt thee naar een groepje mannen dat op plastic stoelen in de schaduw zit. Kinderen rennen over straat, lachend en roepend. Het leven in Jordanië is eenvoudig en tegelijkertijd rijk aan kleur en geluid.

Zodra ik de stadsgrenzen van Amman achter me laat, verandert het verkeer op een heel eigen manier. De chaos van auto’s en toeterende taxi’s maakt plaats voor… kamelen. Ja, echte kamelen, soms in groepjes, soms met een onverstoorbare herder die midden op de weg lijkt te wandelen alsof hij de eigenaar is van de snelweg. Je leert al snel dat verkeersregels hier flexibel zijn, vooral als je plotseling moet remmen voor een dromedaris die besluit over te steken met de gratie van een supermodel op de catwalk. En alsof dat nog niet genoeg is, duiken er af en toe geiten, ezels of zelfs een verdwaalde hond op – allemaal ogenschijnlijk op weg naar een geheime dierlijke bijeenkomst waar alleen zij van weten. Rijden buiten Amman is dus nooit saai: het is een safari op vier wielen.

Na de kamelen en geiten op de weg wacht nog een ander typisch Jordaans fenomeen: de checkpoints. Zodra je verder van de grote steden reist, vooral richting de grenzen, duiken ze overal op. Kleine hokjes met slagbomen, militairen in uniform en soms een vriendelijk zwaaiende agent met een kop thee in de hand. Het voelt een beetje alsof je steeds opnieuw door een onzichtbare grens rijdt. De sfeer is meestal relaxed: een korte blik, een knik, soms een glimlach en je mag door. Af en toe wordt je auto even bekeken – niet omdat er iets mis is, maar gewoon uit nieuwsgierigheid. Ik begin me zelfs af te vragen of sommige checkpoints vooral bestaan om de verveling te doorbreken. Toch geven ze ook een gevoel van orde en veiligheid in een land waar alles verder zo heerlijk chaotisch verloopt.

We zijn trouwens met drie dames op pad, en allemaal hebben we het stuur in handen gehad. Niet één keer, maar herhaaldelijk – dwars door de drukte van Amman én over de stoffige wegen buiten de stad. En ik mag met trots zeggen: we hebben het alle drie stuk voor stuk zéér goed gedaan. Geen kleerscheuren, geen schrammen, en geen kamelen aangereden. Alleen een paar verbaasde blikken van lokale chauffeurs die duidelijk niet gewend zijn aan drie vrolijke vrouwen die zich moeiteloos door het Jordaans verkeer manoeuvreren.

’s Avonds, als de zon de stad in een warme gloed zet, vertraagt alles even. De chaos maakt plaats voor een ontspannen sfeer. De vrachtwagens verdwijnen langzaam uit het straatbeeld, de toeters verstommen, en uit een nabij café klinkt zachte muziek. Ik besef hoe bijzonder het is om hier te zijn – midden in een land waar het gewone leven zo vol leven is.

Jordanië laat me zien dat schoonheid niet alleen in monumenten of natuurwonderen zit, maar juist in de kleine, dagelijkse momenten. In het geluid van een toeterende taxi, de geur van vers brood, of de glimlach van een onbekende op straat. Wie voorbij de bekende highlights kijkt, ontdekt een land vol karakter, warmte en onverwachte harmonie.

Ik weet zeker dat ik ooit terugkom –

want Jordanië heeft een stukje van mijn hart veroverd.

Jordanië : een wereld om zelf te ontdekken