Eerste stop in Engeland: Kirkstall Abbey

Thijs Marleen
1 jul
4 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 9 jul

Na een nacht dobberen op de Noordzee zetten we voet aan wal in Engeland. Eerste stop? Geen winkelcentrum, geen pub – maar we gaan op zoek naar middeleeuwse rust (zonder wifi) in een abdij uit de 12e eeuw : : mijn bezoek aan Kirkstall Abbey. Lees mee en wandel met me door één van de mooiste ruïnes van Yorkshire.

Onze trip naar de U.K. en Schotland begon aan de Europoort in Rotterdam. Om 21:00 vertrokken we met de cruise ferry naar Engeland en vaarden we ‘s nachts naar Hull. Het toffe aan reizen met P&O Ferries is dat als je eenmaal aan boord stapt je vakantie eigenlijk al begint. Het fijne aan het reizen per ferry is dat je tijdens je reis al tot rust komt. (Lees ook mijn blogverhaal 'Tijd voor Slowtravel ')

In vergelijking met het vliegtuig (waar je weinig ruimte hebt) heb je bijvoorbeeld op een ferry veel meer bewegingsvrijheid waardoor je uitgerust aankomt op de plaats van bestemming. Op de ferry hadden we een prima cabin waar we konden slapen tijdens de overtocht en ‘s ochtends kwamen we rond 09:00 aan in Hull.

Na een rustige overtocht per boot, zetten we voet op Engelse bodem. Alles voelt nog een beetje onwerkelijk: het linksrijden, de vele 'roundabounts' en de typische honingkleurige huizen langs de weg. We zijn op reis, eindelijk. Onze eerste bestemming is Kirkstall Abbey, net buiten Leeds – en de perfecte plek om deze reis te beginnen.

Wanneer we aankomen, staan de ruïnes ineens voor ons, imposant en stil. Kirkstall Abbey, ooit een bruisende cisterciënzer abdij, ligt nu als een stille getuige van het verleden tussen het groen. De stenen bogen en muren zijn verweerd door eeuwen wind en regen, maar ze blijven indrukwekkend en fier overeind.

We lopen door de resten van het schip van de kerk. De lucht is open boven ons, de pilaren reiken als geraamtes naar de hemel. Alles ademt rust – ondanks de paar andere bezoekers die net als wij stil rondwandelen, nieuwsgierig en respectvol. Ik voel me klein tussen deze stenen kolossen. De gedachte dat dit ooit een plek van stilte, gebed en hard werk was, maakt het alleen maar indrukwekkender.

We nemen de tijd om door het complex te dwalen. Elk hoekje onthult weer een ander perspectief: een doorkijkje door een oude boog, een trap die nergens meer naartoe leidt, een muur vol klimplanten. Er is iets vredigs aan deze plek, alsof het verleden zich met opzet een beetje laat zien, zonder zich helemaal prijs te geven.

Voordat je denkt: “het is maar een hoop oude stenen” – even een stap terug in de tijd. Kirkstall Abbey werd gesticht in 1152 door een groep cisterciënzer monniken, afkomstig van Fountains Abbey. De man die dit allemaal mogelijk maakte, was Henry de Lacy, een edelman die hoopte op goddelijke genezing in ruil voor het bouwen van een abdij. Of hij beter werd, is onbekend – maar het klooster kwam er wél.

De cisterciënzers waren geen types van veel opsmuk. Ze leefden eenvoudig, werkten hard op het land, en wijdden hun dagen aan gebed en stilte. Denk aan minder goud, meer geiten. Kirkstall Abbey groeide al snel uit tot een belangrijke religieuze én economische plek. De monniken produceerden wol, verbouwden gewassen en voorzagen in hun eigen levensonderhoud. Een soort middeleeuwse zelfvoorzienende boerderij – maar dan met een strak dagschema en flink wat regels.

En dan, zoals bij zovele kloosters, kwam de boel abrupt tot stilstand in de tijd van Henry VIII. Rond 1539 werden tijdens de “Dissolution of the Monasteries” honderden kloosters gesloten – inclusief Kirkstall Abbey. De monniken vertrokken, het gebouw werd geplunderd, en langzaam veranderde het in de ruïne die je vandaag ziet.

🪨 Wist je dat...

delen van Kirkstall Abbey in de 18e eeuw zijn gebruikt als bouwmateriaal voor huizen in Leeds? Toen de abdij eenmaal verlaten en in verval was, kwamen handige (en minder historische) types op het idee om gewoon stenen mee te nemen en te hergebruiken. Gelukkig is er nog genoeg overgebleven om je vandaag de dag te verwonderen!

Toch bleef Kirkstall opmerkelijk goed bewaard. De imposante muren, bogen en kloostergangen trotseerden weer en wind. In de 19e eeuw werd de abdij ontdekt door romantici, schilders en wandelaars. In 1890 werd het terrein aan de stad Leeds geschonken, en sindsdien is het openbaar toegankelijk.

Vandaag de dag is Kirkstall Abbey meer dan een ruïne: het is een stille getuige van bijna negen eeuwen geschiedenis, én een prachtige plek om even je eigen hoofd tot rust te brengen.

Dit is pas onze eerste halte, maar het voelt meteen alsof we in een ander ritme stappen. Weg uit de drukte, het haastige reizen. Kirkstall Abbey dwingt ons te vertragen, te kijken, te luisteren.

Als we uiteindelijk weer richting de auto lopen, kijk ik nog één keer om. De ruïnes blijven achter in het zachte licht – onveranderd en onvergetelijk. Wat een begin van onze reis.