Waarom Luka Bloom nog altijd mijn hart verovert

Thijs Marleen
16 nov
3 minuten om te lezen

Er zijn van die artiesten die je leven binnendruppelen via één liedje, en voor je het weet wonen ze permanent in je hoofd, je hart én je afspeellijsten. Bij mij heet die artiest Luka Bloom. De man die met één gitaar nog altijd mijn hart verovert.

Wanneer Luka Bloom het podium opwandelt, gebeurt er iets geks: ik verander spontaan in een glimlachende superfan. Niet zo’n hysterische superfan die krijst bij elke noot—meer eentje die stilletjes denkt: “oké, dit wordt weer genieten… en misschien een halve existentiële crisis, maar dan op een mooie manier.”

Zijn stem klinkt alsof iemand je een warme deken rond de schouders legt, terwijl zijn gitaarspel je vriendelijk maar beslist vertelt dat je die deken vooral níét moet afgooien. En telkens opnieuw betrap ik mezelf erop dat ik van het eerste tot het laatste nummer zit te luisteren alsof het allemaal speciaal voor mij geschreven is. (Laat me in deze illusie. Het werkt.)

Thuis is het al niet beter. Mijn Spotify-algoritme heeft allang geaccepteerd dat “dagelijkse mix” betekent: Luka Bloom… en dan vijf andere artiesten die er toevallig bij staan om het menu niet té verdacht te maken. Soms probeer ik af te wisselen, maar na twee liedjes van iemand anders vraagt mijn hart alweer: “Sorry, kunnen we terug naar Luka? Dank u.”

En dan is er nog “You” — mijn all time favourite

Iedere fan heeft dat ene nummer waarop hij of zij volledig smelt, en voor mij is dat zonder twijfel “You”. Het is zo’n lied waarbij mijn hart al begint te zingen nog vóór Luka zelf dat doet. De eerste akkoorden, de zachte opbouw, die warme intensiteit… ik kan er onmogelijk naar luisteren zonder spontaan in een soort zachte dagdroom te glijden. Als het nummer plots in een playlist voorbij komt, voelt het even alsof de wereld pauzeert en zegt: “wacht, dit moment is voor jou.”En ja, ik zing vol overgave mee — meestal vals, maar altijd met overtuiging.

Een magisch moment in Nederland

Tijdens een optreden van Luka dat ik in Nederland bijwoonde, gebeurde er iets wat ik nog altijd koester alsof het een klein muzikaal juweeltje is. Als afsluiter zong hij — op mijn verzoek! — “Black Is the Colour.” Ik stond daar, half ontroerd, half ongelooflijk trots, want hoeveel fans kunnen nu zeggen dat hun favoriete artiest hun verzoeknummer als slotakkoord brengt? Bij het laatste akkoord dacht ik: “oké, dit moment neem ik mee tot ik tachtig ben.”

En telkens sluit hij af zoals alleen Luka dat kan: met een liefdevol gebaar naar zijn publiek. Hij geeft na ieder optreden zijn bloemen aan één van de fans. En eerlijk? Ik hoop stillletjes — héél stilletjes maar héél beslist — dat die bloemen ooit bij mij belanden. Ik zie het al helemaal voor me: ik, stralend als een puber die eindelijk haar idool ontmoet, en Luka die denkt: “ah, die fan herken ik. Zij is er altijd.”

Luka’s magie blijft onveranderd

Ik volg Luka al jaren, en elke keer als ik hem live zie, denk ik: dit is het beste optreden tot nu toe. Alsof hij telkens een geheime upgrade heeft doorgevoerd die alleen trouwe fans kunnen herkennen. Een nieuwe nuance, een ander verhaal, een grapje tussendoor waar je nog uren om glimlacht. En vooral: het gevoel dat je samen met tientallen anderen in een gezellige huiskamer zit. Zonder dat iemand op je tapijt knoeit. Heerlijk.

Wie is Luka Bloom eigenlijk? (Voor wie hem nog niet kent… wat zéér jammer is)

Luka Bloom wordt geboren als Barry Moore op 23 mei 1955 in Newbridge, County Kildare, Ierland. Muziek zit in de familie — zijn oudere broer is niemand minder dan Christy Moore — dus je kan gerust zeggen dat de familie Moore waarschijnlijk nooit een stille zondag heeft gehad.

Eind jaren ’80 besluit Barry dat het tijd is voor een artistieke heruitvinding. Hij kiest de artiestennaam Luka Bloom, geïnspireerd door Suzanne Vega’s “Luka” en Leopold Bloom uit Ulysses. Zijn internationale doorbraak volgt in 1990 met “Riverside”, en sindsdien blijft hij albums maken die telkens weer raken, verrassen en troosten.

Wat hem zo bijzonder maakt? Zijn vermogen om een zaal muisstil te krijgen. Zijn rustige humor. Zijn verhalen tussen de nummers door. En vooral: het gevoel dat hij precies begrijpt wat je nodig hebt, nog vóór je zelf doorhebt dat je het nodig hebt.