Op avontuur langs de North Coast 500: Schotland op z’n wildst

Met de kaart op schoot (oké, en Google Maps...) en een hoofd vol verwachtingen begin ik aan wat men wel het “Schotse antwoord op Route 66” noemt: de North Coast 500. Een lus van zo’n 800 kilometer die me van Inverness langs de ruige noordkust en via de westelijke Highlands weer terugbrengt. Alleen al de naam doet m’n hart sneller kloppen.

Vanaf het moment dat ik Inverness uitrijd, verandert alles. De wegen worden smaller, de uitzichten wilder, en de lucht frisser. Lochs glinsteren in de verte, bergen rijzen plots op uit het niets, en de stilte is oorverdovend mooi. Hier hoef ik niet ver te zoeken naar avontuur — het komt vanzelf op me af.

Onderweg stop ik waar ik wil. Een vergeten strand met alleen de zee als gezelschap? Perfect voor een tea break. Een veld vol Highland coos die me nieuwsgierig aankijken? Tijd voor een fotomoment (of tien). Over de Highland coo schreef ik eerder al een aparte blog – die lees je hier.

De North Coast 500 werd officieel gelanceerd in 2015 door de organisatie North Highland Initiative, een initiatief dat oorspronkelijk werd opgezet onder de steun van (toen nog) Prins Charles. Het doel? Het toerisme stimuleren en de economische ontwikkeling bevorderen in de afgelegen, dunbevolkte gebieden van het noorden van Schotland.

Hoewel de wegen zelf — smalle kustwegen, kronkelende bergpassen en oude militaire routes — natuurlijk al lang bestonden, werd het idee van een aaneengeschakelde route van ongeveer 500 mijl (800 kilometer) pas recent gepromoot als dé ultieme Schotse roadtrip.

De route vormt een cirkel die begint en eindigt in Inverness, en loopt via onder andere:

• Ullapool,

• Durness,

• Thurso,

• John o’Groats,

• en weer terug langs de oostkust.

Het idee was om toeristen weg te trekken van de klassieke trekpleisters zoals Edinburgh, Loch Ness en Skye, en hen kennis te laten maken met de wilde, ongerepte schoonheid van het uiterste noorden.

Sinds de lancering is de NC500 uitgegroeid tot een van de populairste roadtrips in Europa, en trekt hij jaarlijks duizenden reizigers – van motorrijders tot kampeerders, van avonturiers tot rustzoekers zoals wij.

In het noorden, bij Durness, lijk ik op het einde van de wereld te zijn beland. De kliffen, de zee, de lucht – alles is hier groter, ruiger, echter. Ik overnacht in een klein guesthouse waar de wind ‘s nachts tegen de ramen beukt, en ik slaap alsof de natuur zelf me in slaap wiegt.

Elke bocht in de weg brengt iets nieuws. Soms een waterval die plots uit een bergwand stroomt, soms een piepklein vissersdorpje waar de tijd lijkt stil te staan en elders staat dan weer een statische vuurtoren. En altijd dat gevoel van vrijheid. Ik leef uit mijn koffer, rijd zonder haast, en voel hoe de dagen zich vullen met herinneringen nog voor ik ze bewust opsla.

De naam, NC 500, is afgeleid van het aantal mijlen, niet kilometers: 500 mijl = ongeveer 805 kilometer. De route is ook populair bij fietsers en motorrijders — maar wees gewaarschuwd: sommige stukken zijn zéér smal en bochtig en het belangrijkste : er zijn geen fietspaden voorzien. De fietser moet zich op de weg begeven wat soms ze soms in moeilijke situaties brengt.

Het meest oostelijkste punt van de route, John o’Groats, is samen met Land’s End (in Cornwall) een iconisch “begin- of eindpunt” van het VK. Benieuwd naar wat er allemaal te zien is in John o’Groats? Check dan zeker mijn eerdere blog hier.

Langs de North Coast 500 passeer je meer dan 20 kastelen, elk met hun eigen verhaal. Eén van de meest indrukwekkende is zonder twijfel Dunnottar Castle, dramatisch gelegen op een klif boven de zee. Daarover vertel ik meer in een volgende blogpost.

Eén van de meest adembenemende — en letterlijk ademstokkende — stukken van de North Coast 500 is zonder twijfel de rit over de Bealach na Bà, oftewel de "Pass of the Cattle". Deze spectaculaire bergpas slingert zich vanuit het dorpje Tornapress omhoog naar de afgelegen kustplaats Applecross en doet zijn bijnaam alle eer aan: de route werd oorspronkelijk gebruikt om vee van en naar markten te drijven. Ook wij moesten halt houden voor een kudde koeien die al slenterend naar de boerderij gingen.

De naam komt uit het Schots-Gaelisch: Bealach na Bà betekent letterlijk “Pas van de koeien”. En geloof me, het is niet zomaar een pas. Met steile hellingen, scherpe haarspeldbochten en een hoogte van 626 meter, voelt het soms alsof je door de Schotse Alpen rijdt — mocht die bestaan.

De weg is smal en op veel plekken enkelbaans, met slechts passing places om tegenliggers te laten passeren. Het vraagt wat stuurvaardigheid én stalen zenuwen, maar de beloning is enorm. Naarmate je klimt, ontvouwt zich een uitzicht dat bijna onwerkelijk lijkt: ruige bergen, diepe valleien, en bij helder weer zelfs een glimp van het eiland Skye in de verte.

Boven op de pas stap ik even uit. De wind is scherp, de lucht helder, en het landschap voelt eindeloos. Het is een van die plekken waar de wereld groter aanvoelt, en jij juist kleiner — op de best mogelijke manier.

Op dag tien begin ik al heimwee te voelen naar iets waar ik nog middenin zit. En dat zegt genoeg. Deze roadtrip is meer dan een reis. Het is een herontdekking — van landschap, rust, en mezelf.

🛣️ Tips voor onderweg

✅ Neem je tijd. De route kán in 5 dagen, maar 7 tot 10 dagen geeft je écht de ruimte om te genieten, wandelen, stoppen en verdwalen (op de goeie manier).✅ Boek accommodaties op tijd, vooral in de zomer – sommige dorpen hebben maar één B&B of hotel.✅ Let op brandstof! Tankstations zijn schaars, vooral aan de west- en noordkust. Tank bij zodra je kunt.✅ Rijd defensief. De wegen zijn vaak single track, met “passing places”. Rij rustig, laat anderen passeren en wees hoffelijk.✅ Respecteer de natuur. Laat geen afval achter, parkeer niet op kwetsbare plekken, en houd afstand van dieren zoals herten of Highland coos.✅ Offline kaarten zijn een lifesaver. Niet overal is er mobiele ontvangst, dus download je route vooraf.

De North Coast 500 is geen gewone route, het is een reis door het hart van Schotland — bocht voor bocht, wolk voor wolk, en herinnering na herinnering. Wie de North Coast 500 rijdt, ontdekt niet alleen de wilde schoonheid van Schotland, maar ook het geluk van verdwalen op precies de juiste plek

Mijn camera zit vol,

mijn hoofd nog voller

de NC500 heeft meer gegeven

dan ik had durven hopen.